یا امیرالمومنین روحی فداک...

ای دنیا چه می‌شد اگر همه نیروهایت را در هم می‌فشردی و دوباره شخصیتی مانند علی با آن عقل، قلب، زبان و شمشیر نمودار می‌کردی؟

ولادت امیرالمومنین (علیه السلام)

اولین امام مومنین و خلیفة الله بلافصل بعد ازرسول الله خاتم النبیین(صلی الله علیه وآله) برادر، پسر عمو، وزیر و داماد او، سید الوصیین امیرالمومنین علی بن ابی طالب (علیه السلام) در روز جمعه 13 رجب دربیت الله الحرام داخل کعبه معظمه به دینا آمد که قبل از او و بعد از او مولودی در آنجا به دنیا نیامده و نخواهد آمد. اسم شریفش علی است. صاحب کتاب الانوار می گوید: علی بن ابی طالب (علیه السلام) در کتاب خدا 300 اسم دارد. مشهورترین القاب آن حضرت امیرالمومنین است که این لقب مخصوص آن حضرت است و ابن شهر آشوب بیش از 850 لقب برای آن حضرت ذکر نموده است.(1)

پدروالا مقام آن حضرت سید بطحا حضرت ابو طالب(علیه السلام)  و مادر آن حضرت فاطمه بنت اسد بن هاشم بن عبد مناف بانوی حرم حضرت ابوطالب است. فاطمه بنت اسد(سلام الله علیها) همچنین درحق پیامبر(صلی الله علیه وآله) مادری می کرد و همیشه او را بر فرزندان خود مقدم می داشت و همه روزه از آن حضرت علامات نبوت را مشاهده می نمود. همچنین بعد از رحلت حضرت خدیجه کبری(سلام الله علیها)  پیامبر (صلی الله علیه وآله) فاطمه زهرا(سلام الله علیها)  را به فاطمه بنت اسد سپردند.

نوری که ازعرش پروردگار آمده بود در انبیا و اوصیاء یکی بعد از دیگری منتقل شده تا به عبد المطلب رسید و بعد ازآن دو قسم شد. نوری در پیشانی مبارک عبدالله پدر بزرگوار پیامبر(صلی الله علیه وآله) که آن نور بعدا به پیشانی آمنه و سپس درصورت مبارک خاتم الانبیا (صلی الله علیه وآله) منتقل شد نصف دیگر نور در پیشانی مبارک ابو طالب قرار گرفت.

*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*

*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*

مکان ولادت امیرالمومنین (علیه السلام)  اشرف  بقاع یعنی حرم است. اشرف اماکن حرم مسجد است و اشرف بقاع مسجد کعبه است. مولودی جزآن حضرت در آن مکان به دنیا نیامده است آن هم درسید  ایام روز جمعه در ماه حرام و دربیت الحرام !!(2)

حضرت امیرالمومنین(علیه السلام) سه روز چشم مبارک را باز نکرد، تا او را خدمت پیامبر(صلی الله علیه وآله)  آوردند. آنجا بود که چشم بازکرد. آن حضرت فرمود: او مرا مخصوص به نظرخود قرارداد ومن او را مخصوص به علم خویش قراردادم. سپس آن حضرت را درآغوش کشید و به منزل ابو طالب آورد.

هنگامی که وجود شریف آن حضرت دربطن فاطمه بنت اسد قرار گرفت درمکه زلزله شد و قریش بت ها را به کوه ابو قبیس آوردند ولی زلزله بیشتر شد و بت ها به صورت به زمین افتادند. آنان به ابوطالب پناه بردند و آن حضرت بالای کوه آمدو فرمود: "مردم دراین شب اتفاق مهمی افتاده است. خداوند خلقی را آفریده که اگر از او اطاعت نکنید و اقرار به ولایت او ننمایید و شهادت به امامت او ندهید این زلزله ساکن نمی شود. پس به اطاعت و ولایت و امامت او اقرار کنید. سپس درحالی که اشک می ریخت دستان مبارک را بلند نمود و فرمود: پروردگار من و آقای من تو را می خوانم به محمدیت پسندیده و علویت بلند مرتبه و به فاطمیت درخشنده و نورانی که برسرزمین تهامه  به رحمت ومهربانی خویش لطف بفرمایی". دیگران آمین گفتند. دعا که تمام شد زلزله پایان یافت.

فاطمه بنت اسد بعد از سه روز که مهمان الهی بود فرزند مبارک ومحترم خود را درآغوش گرفته آماده خروج از کعبه شد که هاتفی غیبی ندا داد: ای فاطمه نام این مولود را علی بگذار چرا که من خدای علی اعلی هستم. من نام او را از نام خود گرفته ام، واو را ادب آموخته ام و امر خود را به او سپرده ام و او را برغوامض علم خود آگاهی داده ام. او درخانه من به دنیا آمده است. او اول کسی است که برفراز خانه من اذان می گوید، و بت ها را می شکند و آنها را از بالای کعبه به صورت می اندازد. خوشا به حال کسی که او را دوست می دارد و از او اطاعت می کند و او را یاری می نماید. وای برکسی که بغض او را دارد و ازاو سرپیچی می کند و او را خوار می نماید و حق او را انکار می نماید.(3)منابع:

1- مناقب آل ابی طالب(علیه السلام): ج 3 ص 321-319.

2- مناقب آل ابی طالب(علیه السلام): ج 2 ص 200. بحار الانوار: ج 35 ص 19.

3- بحار الانوار: ج 35 ص 9، 37. امالی صدوق: ص 196.

منبع: شیعه نیوز

*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*

*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی* 

شعری بسیار زیبا از ابوعلی سینا در مدح امیرالمؤمنین

بگردون ابرش از رحمت برآمد از دل دریا

که دریا شد از آن صحرا که صحرا شد از آن دریا

*

بخـار از دشت پیدا شد چو ترکان بخارایی

زتیر ترکشش سـوزد سر خـارا ز بُن خـارا

*

زبان بگشود سوسن چون بشیر از مژده ی یوسف

زحسرت چشم نرگس همچنان یعقوب شد بینا

*

پی معجز ز شاخ گل برآمد بلبل از شادی

تجلی کرد بر هر شاخ گل صد معجز موسی

*

علیِّ عالیِ اعلا، ولیِ والی والا

وصی سیدِ بطحا به حکمش جمله مـا فیها

*

قوام جسم را جوهر، زمانی روح را رهبر

کلام نیک پیغمبر، ولیّ ایزد دانا

*

حدیثی خاطرم آمد که می فرمود پیغمبر

به اصحابش شب معراج سرّ لیلة الاسرا

*

بطاق آسمان چهارمین دیدم من از رحمت

هزاران مسجدی اندر درون مسجد اقصی

*

به هر مسجد هزاران طاق، بر هر طاق محرابی

به هر محراب دو صد منبر، به هر منبر علی پیدا

*

ز پیغمبر چو بشنیدند اصحاب این سخن گفتند

که دیشب با علی بودیم جمله جمع در یک جا

*

تبسم کرد سلمان، این سخن گفتا به پیغمبر

بغیر از خود ندیدم هیچکس در نزد آن مولا

*

اباذر گفت با سلمان به روح پاک پیغمبر

نشسته بودم اندر خدمتش در گوشه ای تنها

*

بگوش فاطمه خورد این سخن گفتا علی دیشب

که تا صبح از درون خانه پا ننهاد برون اصلا

*

که ناگه جبر ئیل از حق سلام آورد بر احمد

که ای مسند نشین بارگاه قرب اوادنی

*

اگر چه بر همه ظاهر شدم بر صورتی اما

ولیت از همه بگذشت، با ما بود در بالا

*

جنابش خالقی باشد که بر خلقش دو صد عالم

به هر عالم دو صد آدم بهر آدم دو صد حوا

*

بحکمش صد هزاران طور بر هر طور صد موسی

به هر موسی هزاران بیضه اندر بیضه صد عیسا

*

نه وصفش این چنین باشد که می گویند در عالم

زخندق جست و مرحب کشت اندر بیشه ی هیجا

*

علی سریست در وحدت که باشد سِر بی همتا

علی خلقی است در خلقت که باشد خلقتش یکتا

*

چو این اوصاف را بشنید از وصف کمال او

گرفت انگشت حیرت بر دهانش بوعلی سینا

*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*

*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*

امیر مومنان علی علیه السلام از دیدگاه دوست و دشمن

جابربن عبدالله روایت می کند که:

«جابر می گوید که چون علی علیه السلام از فتح خیبر به نزد پیامبر صلی الله علیه وآله بازگشت، حضرت فرمودند: اگر نبود که گروهی از امت من همانند مسیحیان درباره عیسی به انحراف کشیده می شدند هر آینه در باره تو چیزی می گفتم که از هیچ مکانی عبور نمی کردی مگر خاک پایت را بر می داشتند و از آب وضوی تو را به نیت شفا استفاده می کردند. اما همین برای تو کافی است که از من هستی و من از تو هستم و تو از من ارث می بری و من از تو ارث می برم و تو منزلت هارون را به موسی نسبت به من داری و تو ذمه مرا از دیونم پاک می کنی و بر اساس سنت من جنگ می نمایی و تو در فردای قیامت و بر سر حوض(کوثر) خلیفه من هستی و اولین فردی خواهی بود که در آنجا بر من وارد می شوی و با من لباس (بهشتی) می پوشی و تو اولین فرد از امت من خواهی بود که وارد بهشت می شود و شیعیان تو در آن روز بر روی منابری از نور با چهره هایی نورانی در اطراف من قرار دارند و من آنان را شفاعت می کنم و آنها در بهشت همسایه های من خواهند بود. جنگ با تو جنگ با من است و آشتی با تو آشتی با من، و سرّ و علن تو، سرّ و علن من و اسرار سینه تو اسرار سینه من است و فرزندان تو فرزندان من هستند و تو هستی که وعده های مرا محقق می کنی و حق با تو و بر زبان و چشم و در برابر دید توست، و ایمان با گوشت و خون تو درآمیخته همانگونه که با گوشت و خون من آمیخته است. و هرگز دشمن تو بر حوض کوثر بر من وارد نخواهد شد و دوست تو از آنجا محروم نمی گردد.

جابر می گوید: چون به اینجا رسید امام علی علیه السلام به سجده افتاد و گفت: حمد خدای را که از روی فضل و احسانش، با اسلام بر من نعمت داد و مرا قرآن آموخت و نزد بهترین بندگانش خاتم انبیا و سید مرسلین محبوب گردانید.

پیامبر صلی الله علیه وآله فرمودند: اگر تو نبودی پس از من مومنین از غیرمومنین شناخته نمی شدند.»(1)

احمد بن حنبل (پیشوای مذهب حنبلی)

وی از پیامبر اکرم(ص) نقل کرده که به فاطمه(س) فرمود: «آیا راضی نمی شوی که من تو را به کسی تزویج کنم که اولین مسلمان است و علمش از همه بیشتر و حکمتش از همه عظیم تر است.» (2)

محمد بن ادریس (پیشوای مذهب شافعی)

دربارۀ علی(ع) سروده ای دارد که چنین است:

لَو اَنَّ المُرتَضَی اَبدَی مَحَلَّهُ

لَصَارَ النَّاسُ طُرّاً سُجّداً لَهُ

وَ مَاتَ الشَّافِعِی وَ لَیسَ یَدْرِی

عَلِیٌّ رَبُّهُ اَمْ رَبُّهُ الله

«هرگاه علی جایگاه و حقیقت خویش را برای مردم آشکار کند، هر آینه مردم دسته دسته در برابر او به سجده خواهند افتاد، شافعی مُرد و عاقبت نفهمید علی(ع) پروردگار است، یا الله پروردگار اوست.» (3)

همچنین از سروده های اوست:

عَلِیٌّ حُبُّهُ جُنُّة

اِمَامُ النَّاسِ وَ الجَنَّة

وَصِیُّ المُصطَفَی حَقّاً

قَسِیمُ النَّارِ وَ الجَنَّة (4)

ابن ابی الحدید (شارح نهج البلاغه و دانشمند معتزلی مذهب)

او می گوید: «وَ مَا أَقُولُ فِي رَجُلٍ أَقَرَّ لَهُ أَعْدَاؤُهُ وَ خُصُومُهُ بِالْفَضْلِ وَ لَمْ يُمْكِنْهُمْ جَحْدُ مَنَاقِبِهِ وَ لَا كِتْمَانُ فَضَائِلِهِ؛ چه بگویم دربارۀ مردی که دشمنانش به فضایل و مناقب وی اعتراف می کنند و هرگز برای آنان مقدور نشد که مناقبش را انکار نموده و فضایلش را بپوشانند!

من چه بگویم دربارۀ مردی که همۀ فضیلتها به او منتهی می شود و هر مکتب و هر گروهی خود را به او منسوب می نماید. آری اوست رئیس همۀ فضیلتها... .» (5)

فخر رازی (دانشمند و مفسّر معروف اهل سنّت)

«هر کس در دین خود، علی بن ابی طالب را پیشوای خود قرار دهد، همانا رستگار شده است؛ زیرا پیامبر(ص) فرمود: «اللَّهُمَّ أَدِرِ الْحَقَّ مَعَ عَلِیٍّ حَيْثُ دَار؛ (6)

خداوندا! علی هرگونه باشد، حق را بر محور وجودش بچرخان.»

شيخ محمد عبده (7)

وي مي‌گويد: در هنگام مطالعه نهج البلاغه، گاهي يك عقل نوراني را مي‌ديدم كه شباهتي به مخلوق جسماني نداشت، اين عقل نوراني از گروه ارواح و مجردات جدا شده و به روح انساني پيوسته و آن روح انساني را از لباسهاي طبيعت تجريد نموده و تا ملكوت اعلا بالا برده و به عالم شهود و ديدار روشن‌ترين انوار نائل ساخته است و با اين وصف شگفت‌انگيز، پس از رهايي از عوارض طبيعت در عالم قدس آرميده است.

لحظات ديگري صداي گوينده حكمت را مي‌شنيدم كه واقعيات صحيح را به پيشوايان و زمامداران گوشزد مي‌كرد و موقعيتهاي ترديدآميز را به آنان نشان مي‌داد و از لغزشهاي اضطراب‌آور بر حذرشان مي‌داشت و آنان را به دقايق سياست و طرق كياست راهنمايي مي‌كرد و به مقام واقعي رياست آشنا مي‌ساخت و به عظمت تدبير و سرنوشت شايسته بالا مي‌برد. (8)

معاوية بن ابي سفيان

ابن ابي الحديد معتزلي، شارح نهج البلاغه مي‌نويسد: «هنگامي كه جاسوسان معاويه اعزام مالك اشتر را به مصر به او گزارش دادند و او مأمور مالياتي «قلزم» را – با وعده معافيت از پرداخت مالياتهاي موجود و مالياتهايي كه بعداً جمع‌آوري مي‌كند – وادار نمود تا مالك اشتر را قبل از رسيدن به مركز استانداري مصر بكشد و او هم با تظاهر به دوستي علي(ع) مالك را با عسل مسموم مورد پذيرايي قرار داد و او را شهيد كرد و عهد نامه‌اش را – كه در حقيقت اساس‌نامه حكومت اسلامي بود و از ناحيه امير مؤمنان(ع) تنظيم شده بود تا در اختيار وي براي اجراي عملي آن در مصر قرار گيرد – عيناً براي معاويه فرستاد. معاويه وقتي كه اين اساس‌نامه را مطالعه و بررسي كرد، آن را سرشار از علم و برخوردار از عالي‌ترين فرازهاي قانوني و نقش سرنوشت‌ساز كشورداري يافت؛ بهت زده شد و حالت تعجّب و حرص بر پي‌گيري و نگهداري آن نوشته از وي نمايان گرديد.

وليد بن عقبه كه در مجلس حاضر بود، پيشنهاد سوزاندن اساس‌نامه و ديگر نامه‌هاي ارسالي از مالك و علي(ع) را مطرح كرد. معاويه گفت: بس است، تند مرو كه رأي قابل قبولي نداري. وليد گفت: آيا رأي صحيح اين است كه اعلام شود چنين اثري به دست آمده، تا مردم بدانند احاديث و نوشته‌هاي ابوتراب، علي(ع) نزد تو است و تو از آن بهره‌برداري علمي و حكومتي مي‌كني؟

معاويه گفت: «واي بر تو، آيا دستور مي‌دهي يك اثر علمي همانند اين اسناد را به آتش كشم؟ به خدا سوگند علمي جامع‌تر و حكيمانه‌تر از اين آثار و نوشته‌ها به گوشم نرسيده است.»

وليد گفت: اگر اين چنين از مقام علمي و قضايي علي(ع) به شگفت آمده‌اي، پس از چه رو به جنگ و كشتار با وي برخاسته‌اي؟ معاويه بعد از قدري بگو مگو و سكوت دربارة زمامداران قبل از اميرالمؤمنين علي(ع) گفت: «بگذاريد من در عهدنامه مالك اشتر تأمّل و بررسي نمايم؛ زيرا من نه علمي را خوانده و با آن برخورد كرده‌ام كه جامع و حكيمانه‌تر از آن باشد و نه اثري را ديده‌ام كه از حيث اشاره به آداب قضايا، احكام و سياست اين چنين پرمايه و پرمحتوا باشد.» (9)

عمرو بن عاص

عمرو بن عاص، اشعاري در مدح و عظمت امام علي(ع) سرود و براي معاويه فرستاد كه ترجمه بخشي از آن چنين است:

«سفارشهاي رسول خدا(ص) را در مورد علي(ع) فراوان شنيديم، پيامبر(ص) در روز غدير خمّ بالاي منبر رفت و ولايت علي(ع) را اعلام كرد، در حالي كه همه همراهان آن حضرت حاضر بودند كه (پيامبر) اميريِ مؤمنان را از طرف خدا به علي(ع) بخشيد، در حالي كه خوب امير و جانشيني (براي پيامبر) بود.» (10)

خواهر عمرو بن عبدود

در جنگ خندق نبرد سختي بين حضرت علي(ع) و عمرو بن عبدود، از شجاعان عرب درگرفت. در نبرد طولاني و سخت، عمرو فرصتي پيدا كرد و شمشير خود را بر فرق مبارك امير المؤمنين(ع) فرود آورد و به آن حضرت جراحتي رسانيد. ايشان شمشيري بر پاي او زد و پاي او را قطع كرد و عمرو، به زمين افتاد، امير المؤمنين(ع) بر سينه‌اش نشست، عمرو گفت: «يَا عَلِيُّ قَدْ جَلَسْتَ مِنِّي مَجْلِساً عَظِيماً؛ اي علي در جاي بزرگي نشستي.» آنگاه چون مرا كشتي جامه از تن من باز مكن، حضرت فرمود: اين كار بر من خيلي آسان است.

ابن ابي الحديد و ديگران گفته‌اند: هنگامي كه امير المؤمنين(ع) از عمرو ضربت خورد مانند شير خشمناك بر عمرو شتافت و با شمشير سر پليدش را از تن جدا كرد و بانگ تكبير برآورد، مسلمانان از صداي تكبير علي(ع) دانستند كه عمرو كشته شد. پس رسول خدا(ص) فرمود: «ضربت علي(ع) در روز خندق بهتر است از عبادت جن و انس تا روز قيامت.»

خواهر عمرو، وقتي بر سر جنازه برادرش آمد، بر خلاف رسم آن زمان ملاحظه كرد كه جنازه برادر «مثله» نشده و زره عمرو را كه مثل آن در عرب پيدا نمي‌شد با ساير اسلحه و لباسهايش به غارت نرفته است. گفت: «مَا قَتَلَهُ اِلاَّ كَريمٌ؛ برادر مرا نكشته است، مگر مردي كريم.»

سپس از قاتل برادرش پرسيد، كيست كشنده برادر من؟ جواب دادند: شمشير خدا و شير اسلام «علي بن ابي طالب».

خواهر عمرو اشعاري سرود كه ترجمه دو بيت آن چنين است: «اگر برادرم را جز علي، شخص ديگري كشته بود، تمام عمرم را با گريه و زاري مي‌گذراندم. ولي كشنده برادرم در جهان نظيري ندارد!! از سوي ديگر پدر او در شرافت و فضيلت مهتر و سرور مردم بود.» (11)

جبران خلیل جبران

از علمای بزرگ مسیحیت، چنین می گوید: "به عقیده من علی بن ابیطالب (پس از پیامبر) نخستین مرد از قوم عرب است که وجودش، همه فضائل کامل بودن را در قوم خویش دمید و آهنگ آن را به گوش مردمی رسانید که پیش از آن مانند آن را نشنیده بودند و در بین تاریکی‌های جاهلیت از روش روشن او متحیر ماندند؛ پس کسی که طریق علی را پسندید به فطرت سلیم بازگشت و آن که از باب خصومت وارد شد جاهیلت را ترجیح داد.

"جبران معتقد بود که:"دو طایفه شیفته روش علی بودند یکی خردمندان پاکدل و دیگری نیکو سرشتان با ذوق، علی بن ابیطالب شهید عظمت خویش گشت او از دنیا رفت در حالی که نماز بر زبانش جاری و دلش از شوق خدا لبریز بود. مردم عرب، حقیقت مقام او را درک نکردند تا گروهی از مردم کشور همسایه آنها (ایران) برخاسته، این گوهر گرانبها را از سنگ تشخیص داده و او را شناختند."

جبران اضافه می کند که : "علی (علیه السلام) مانند پیغمبران درگذشت، مقام و شأن او در بصیرت و بینایی چون پیغمبران، مختص شهر ، بلد ، قوم ، زمان و مکان نبوده و شخصیتی بین المللی داشت."

شبلی شمیل

دانشمندی است که شاگرد برجسته مکتب داروین بود و در سال 1335 هجری درگذشت. وی نخستین کسی است که نظریه "قوه" را در شرق منتشر کرد. او چنین می‌گوید: "امام و پیشوای انسان‌ها علی بن ابیطالب بزرگ بزرگان و یگانه نسخه‌ای است که با اصل خود «پیامبر(صلی الله علیه و آله)» مطابق است هرگز اهل شرق و غرب، سخنرانی نظیر او در گذشته و حال ندیده است."

جرج جرداق 

نویسنده مسیحی و معروف لبنانی در کتاب "صوت العدالة الانسانیة " درباره علی (علیه السلام) چنین می‌نویسد: ای دنیا چه می‌شد اگر همه نیروهایت را در هم می‌فشردی و دوباره شخصیتی مانند علی با آن عقل، قلب، زبان و شمشیر نمودار می‌کردی؟"

توماس کارلایل

فیلسوف انگلیسی درباره تمیر مومنان چنین می‌گوید: "ما نمی‌توانیم علی را دوست نداشته باشیم و به وی عشق نورزیم زیرا هر چه خوبی هست که ما آن را دوست داریم همه در علی جمع است. او جوانمرد شریف و بزرگواری بود که دلش سرشار از مهر و عطوفت و دلیری بود، از بشر شجاع‌تر، اما شجاعتش آمیخته با مهر و عطوفت و لطف و احسان بود.

پیش از رحلت خود درباره قاتلش از او نظر خواستند ، فرمود: اگر زنده ماندم خود می‌دانم چه کنم و اگر درگذشتم اختیار با شماست، اگر می‌خواهید او را قصاص کنید یک ضربه بیشتر به او نزنید و اگر عفو کنید به تقوا نزدیکتر است."

مادام دیالافوا

محقق و مستشرق فرانسوی در کتاب سفرنامه اش (که نشان ملی لژیون دونر، (Legion Dhonneur) فرانسه را به خود اختصاص داده است) می نویسد: «چه کسی را می توان یافت که عالم تر از علی و بیش از او مشتاق صلح و آرامش باشد؟ چه خاندانی را پاک تر از خاندان علی می توان سراغ گرفت؟ در عصری که خداپرستی با بت پرستی و دیگر مظاهر شرک درآمیخته بود، چه کسی بیش از علی زبان به توحید گشود؟ در جنگ ها زمانی که همه از صحنه می گریختند چه کسی استوارتر از علی پیکار می نمود؟ زمانی که همه به فکر جان خویش بودند، چه کسی جز علی به استقبال مرگ می شتافت؟ چه کسی عادلانه تر از علی فرمان رانده؟ چه کسی رئوف تر از او می شناسید؟ چه کسی بیش از او در تهدیدهایش راسخ و به وعده هایش وفادار بود؟

...ای دیدگان من گریه کنید و قطرات اشک را با ناله درآمیزید; بگریید بر ظلومیت خاندان رسول الله صلی الله علیه وآله »

و بسیاری نمونه های دیگر...

1) امالی شیخ صدوق (مجلس بیست و یکم )

2) مسند احمد، ج 5، ص 26؛ مجمع الزوائد، ج5، ص 101.

3) فضایل حضرت علی(ع)، والعادیات، چاپ دارالحدیث، قم، ص 17.

4) دیوان شافعی، چاپ مصر، ص 32.

5)  شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 1، ص16.

6) تفسیر الکبیر، محمد بن عمر فخر الرازی، چاپ مصر، قاهره، 1357 ق، ج 1، ص 111.

7) وي از بزرگ‏ترين روحانيون دانشمند اهل سنت، مفتي اسبق مصر، مصلح بزرگ و معاصر سيد جمال الدين اسد آبادي بود.

8) شرح نهج البلاغه، شيخ محمد عبده مقدمه، ص 7 و 10.

9) شرح نهج البلاغه، ابن ابي الحديد، ج 6، ص72 – 74.

10) ترجمۀ الامام علي بن ابي طالب(ع) از تاريخ دمشق، ابن عساكر، ج 2، ص 89.

11) شرح نهج البلاغه، ابن ابي الحديد، ج 1، ص20 و 21.

*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*

*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*علی*

امیرالمومنین علی (علیه السلام):: المؤمنُ مَن وَقی دینَه بِدُنياه و الفاجرُ مَن وَقی دُنياهُ بِدينِه.

امیرالمومنین علی (علیه السلام):مومن دنیا را سپر دینش قرار می دهد و فاجر دین را سپر دنیایش.

منبع: غررالحکم ح 1546

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: